Aasmund Olavsson Vinje begynner å utgi det store diktet Storegut i bladet sitt, Dølen.

Aasmund Olavsson Vinje begynner å utgi det store diktet Storegut i bladet sitt, Dølen. Han fortsetter å trykke diktene frem til 23. september 1866. Siden utgir han dem samlet på eget forlag i desember 1866, og i nytt og revidert opplag i 1868.

I innledningen til det lange diktet skriver han:

«Det er ei sann soge det som stend i denne boki, så nær som det at namet på ein og annan mannen og garden er ombytte: for der lever enno nærskyldingar av sume av desse folk, og det trengs ikkje om å såra desse uskuldige. Derimto er Storegut og far hans sette som dei var til, med rette namnet og alt; og far min kunde minnast dei båe to. mangt er elles forgylt, og gjort større eller mindre enn det var. Det er noko idealisert; men tilmålet og samhøvet eller proporsjonane er det streva etter, liksom når målaren gjer mannen større eller mindre enn han er skapt. Dette at soga er sann i sine store drag, er det som etter mi meining må gjeva diktet sitt meste verd; for smak og stil skifter om, men historiske grunnemne varer. Dette som eg med eit kunstord vil kalla den etnografiske beingrind, må kvar diktning og då mest den sokalla «folelege» ha, om ho skal leva lenger enn den ofte falske tidarsmak som skapte den. Det er denne folkelege eller historiske beinbygning som me finn i alle poetiske verk som lever lenge, alt ifrå Homer og våre gamle sogor og ned til Walter Scott. Det er den som stend atter, når alt det andre er døydd bort. Det er av livet sjølv me må få våre grunndrag: det er det som lyt dikta for oss; og allmugen har i grunnen rett, når han seier um ei soge eller eit dikt: «Ja ja, det kan vere godt og vel alt saman, men det er ikkje sant; ho lyg den boki og fer med fantesi.» -- At eg elles ikkje tek denne synsmåten reint på ordet må gå fram av det som her oppe er sagt.»

Helt i starten av dette lange diktet har Vinje en betraktning om hva man kan lære av bøker. Denne delen av diktet slutter slik:

Kvar bok las eg ut. Eg i boka var glad,

men gladare var eg i hesten.

Og når me kom opp og vart stelte i rad,

so vart eg den fremste for presten.