Otto Weininger er en ung mann på 21 som står midt i en intens skapende periode. Han skriver på sitt store verk Geschlecht und Character. I brev til vennen signaliserer han en sterk entusiasme for Kant, og en overbevisning om at etikk, forstått i på en kraftfullt dualistisk måte, er alt som betyr noe. Han begynner å føle et voldsomt opprør mot monismen (som betyr synet om at alle verdens prosesser og fenomener kan føres tilbake til ett grunnprisnipp.) Han signaliserer at han står i gjeld til Platon, Augustin og den kristne tradisjonen, men tenkningen hans foregår i en kontekst som er sterkt influert av Schopenhauer og Nietzsche.